Waarschijnlijk is de omgeving van Wolfheze al voor 800 bewoond geweest. Zo zijn er zo’n twintig grafheuvels gevonden. In het gebied dat nu Laag-Wolfheze wordt genoemd, zijn eind 19e eeuw de fundamenten van een elfde-eeuws kerkje ontdekt. Dit stond even ten zuiden van waar tegenwoordig de snelweg loopt.
Verlaten dorp
In de late middeleeuwen werd het dorp grotendeels verlaten en waarschijnlijk ook de kerk. In 1585 (tijdens de Tachtigjarige Oorlog) verwoestten de Spanjaarden het dorp, wat het einde betekende van het oude Wolfheze. Het enige dat van Wolfheze restte, was het wildforsterhuis waar de bosopzichter woonde. Maar ook dat huis ging verloren: het brandde af in 1826. Tot begin 19e eeuw was onbekend waar het oude Wolfheze lag. Het dorp verdween daarmee van de kaart.
Heldring
Begin 19e eeuw wandelde dominee O.G. Heldring met een vriend over de heide naar Heelsum. Hij werd door een buurtbewoner gewezen op een terp met de naam kapellenheuvel. Heldring liet een stuk tufsteen op de grond vallen en hoorde de holle echo van een gewelf. Daarop startte in 1846 een opgraving, die echter snel werd gestaakt omdat de eigenaar van het terrein geen toestemming had gegeven.
Opgraving en reconstrcutie
Pas na aandringen van de Oosterbeekse ingenieur Groneman in 1888 werd een nieuwe opgraving gestart. Men ontdekte inderdaad de resten van een oud kerkje, met veel grafstenen. De skeletten verpulverden zodra ze aangeraakt werden. Gewelven werden overigens niet gevonden. Nieuw onderzoek vond pas plaats aan het begin van de 21e eeuw.
Nieuw Wolfheze
De naam Wolfheze bleef wel verbonden aan de plek. Het gaf zijn naam aan de halte van de nieuw aangelegde spoorlijn, een aantal kilometer verderop. Rond deze halte ontstond het nieuwe dorp Wolfheze.
