Zondagmorgen 17 september begint in het dorpje Frasselt met een Heilige mis om 10.00 uur. De bisschop heeft deze dag aangemerkt als Biddag en de kerk zit redelijk vol. Pater Wilhelm Kück gaat voor in de dienst en laat weten dat in de namiddag een avondmis zal worden gehouden zodat ook de katholieke arbeiders die aan de Westwall werken gelegenheid hebben om naar de kerk te komen.
Zover zal het echter niet komen. Tegen kwart voor elf die ochtend, de heilige mis is nauwelijks beëindigd, verschijnen er plotseling van over de bergtop een serie jachtbommenwerpers die onmiddellijk hun vernietigende bommen laten vallen. De bevolking, juist op weg naar huis, heeft nauwelijks gelegenheid om dekking te zoeken. Sommigen rennen het open veld in, anderen laten hun fiets vallen en zoeken dekking onder een boom, of proberen nog een huis binnen te vluchten. Steeds nieuwe aanvalsgolven donderen over dit pittoreske plaatsje aan de rand van het Reichswald.
Binnen de kortste keren verandert het dorp in een vlammenzee, storten geknakte bomen neer over de weg, ontstaan diepe kraters in de velden en is er overal geschreeuw, glasgerinkel en vallend puin te horen. Overal zijn stof-, gruis- en zandwolken. En telkens opnieuw scheren de jachtbommenwerpers over het dorp en gooien hun dodelijke lading af.
Pater Kück krijgt al snel genoeg te horen dat er doden en gewonden zijn en dat hij het heilig oliesel moet komen brengen. Hij gaat in dit waanzinnige inferno op pad en probeert her en der de mensen van een zalving of de sacramenten te voorzien. De geallieerden wilden die ochtend het luchtafweergeschut in het Reichswald uitschakelen ter voorbereiding van de luchtlandingen kort daarna.
